Spektakl w wyk. Grupy Teatralnej PLASTER. Występuje Michał Superson. Reżyseria, scenariusz i scenografia – Paweł Sroka. Muzyka – Wiktor Marut. Wstęp wolny,
Zapiski oficera Armii Czerwonej (od 17 września 1939 roku) – powieść Sergiusza Piaseckiego wydana po raz pierwszy w 1957 w Londynie nakładem wydawnictwa GRYF. Satyra ta opisuje pobyt oficera Armii Czerwonej Michaiła Zubowa w okupowanej przez Sowietów, a później Niemców Wileńszczyźnie widziany jego własnymi oczami.
Pisanie powieści trwało od maja 1946. Książka odtworzona została przez autora z pamięci oraz notatek. O jej napisaniu Piasecki myślał już w 1940.
Ta groteskowa powieść napisana została w formie pamiętnika prowadzonego od 22 września 1939 do 1 stycznia 1945 który zostaje dedykowany (w zależności od sytuacji politycznej) Stalinowi, Hitlerowi, Churchillowi, Sikorskiemu i znów Stalinowi. Styl nawiązuje do składni i formułowania zdań typowego w języku rosyjskim.
Akcja rozgrywa się w Wilnie, w Lidzie (na Grodzieńszczyźnie) i okolicach.Powieść jest przede wszystkim psychologicznym rysem typowego przedstawiciela mentalności sowieckiej w czasach stalinowskich, który nie potrafi zdobyć się na samodzielne myślenie, o zachowaniu zmechanizowanym i opartym na strachu, posłuszeństwie, ideologii bolszewickiej oraz nienawiści do wyimaginowanych "burżuazyjnych" wrogów. Jednocześnie powieść przedstawia obraz sytuacji ludności polskiej w Wileńszczyźnie i Grodzieńszczyźnie w latach II wojny światowej. Autor pamiętnikarskich zapisków, mający o sobie niezwykle wysokie zdanie Michaił Zubow, oficer sowiecki i członek Komsomołu to w rzeczywistości prosty, poddany propagandowej indoktrynacji żołnierz z kołchozu spod Moskwy, wielbiciel Stalina, który po zajęciu przez Sowietów 17 września 1939 roku części Polski próbuje pogodzić oficjalną komunistyczną propagandę z zastaną na Kresach rzeczywistością. W zależności od obowiązujących w danym momencie sojuszy, oprócz Stalina wielbi też jego sojuszników, najpierw Hitlera, a potem przywódców państw alianckich.
Pierwowzorem lejtnanta Zubowa był syn wyższego oficera wychowany w Leningradzie, którego Sergiusz Piasecki spotkał w 1940. W czasie rozmów z nim autor dostrzegł zmechanizowany mózg żołnierza, który, choć uważał się za człowieka wykształconego, nie potrafił myśleć w sposób inny niż ten, którego nauczyła go sowiecka szkoła /z Wikipedii/.